Την Τετάρτη το βράδυ στις εννιά ανεβαίνει για τελευταία φορά το «Γύρω από τη Φωτιά» στο «Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη». Την ίδια μέρα το ημερολόγιο θα δείχνει 16 Μαρτίου 2016 και πριν από 25 ακριβώς χρόνια, όταν ακόμα ήμασταν παιδιά, φιληθήκαμε για πρώτη φορά με τη γυναίκα που αγαπώ.

Όλα αυτά τα χρόνια, ότι είμαι, ότι έκανα, το έκανα μαζί της. Μαζί της τελείωσα το σχολείο, μαζί της έμαθα το σώμα μου, μαζί της πέρασα στη Σχολή Καλών Τεχνών, μαζί της αποφοίτησα, μαζί της πήγα στρατό, μαζί έπιασα δουλειά, μαζί έκανα παιδιά, μαζί ζωγράφισα, ονειρεύτηκα, πορεύτηκα, ζω μέχρι σήμερα.

Όταν για της ανάγκες του «Γύρω από τη Φωτιά» αποφάσισα ότι ήθελα να φτιάξω μια φιγούρα ζωγραφισμένη μέσα απ’ τη σκουριά, πλασμένη ξανά και ξανά μέχρι όλες να γίνουν ένα, δεν χρειάστηκε να πάω μακριά· σκέφτηκα αμέσως εκείνη. Βλέπεις για μένα, είναι τα πάντα που η λέξη άνθρωπος σημαίνει. Το πρόσωπο, το σώμα, η παρουσία της, είναι το δικό μου πρότυπο, το μέτρο για κάθε άλλη γυναικεία φιγούρα.

Σήμερα που οι ζωγραφιές μου πάνε καλά και τις βλέπει τόσος κόσμος, σήμερα που σε αγαπώ όσο ποτέ, σήμερα που το δρόμο μου τον βλέπω μόνο μαζί σου, το μόνο που θέλω είναι να είμαι εδώ να σε κοιτώ και να σε αγγίζω, για άλλα 25 χρόνια, για όσο μου απομένει.

Σ΄αγαπώ.