Το «Γύρω από τη Φωτιά» στο «Ίδρυμα Θεοχαράκη» έσβησε πριν λίγες μέρες. Να σου πω την αλήθεια αυτή ήταν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου. Είχα χρόνια να δουλέψω τόσο πολύ και τόσο εντατικά. Αν συνυπολογίσεις μάλιστα όλες τις άλλες υποχρεώσεις που έχουν να κάνουν με το βιοπορισμό και την οικογένεια ο κόπος ήταν πολύ μεγάλος για τα δικά μου μέτρα.

Βέβαια, δεν ήταν εύκολο για κανέναν μας. Ποτέ δεν είναι. Οι συνεργάτες μου που είναι συνάμα φίλοι και δικοί μου άνθρωποι, έδωσαν την ψυχή τους αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό! Έδωσαν και άλλα πιο «ευτελή». Έδωσαν απλήρωτο κόπο και τέχνη, ώρες μακριά από τις οικογένειες τους, ώρες από την ξεκούραση τους, χρήματα για μετακινήσεις, προετοιμασίες και ότι άλλο που ποτέ δεν αναφέρεται στις «καλλιτεχνικές ευχαριστίες» μιας που το «την ψυχή τους», θεωρητικά τουλάχιστον, υπερκαλύπτει την «καθημερινότητα».

Είναι όμως αυτή η καθημερινότητα που ξεπερνάμε για να μπορέσουμε να παράγουμε έργο. Αν λοιπόν, παρά τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο πιάνουμε το πινέλο, ανεβαίνουμε στο σανίδι για πρόβα ή γράφουμε λογοτεχνία, είναι γιατί έχουμε την πίστη ότι αυτό που θα βγει τελικά, θα είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να επικοινωνήσουμε κάτι σημαντικό, κάτι που θα σπρώξει το μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων ένα βήμα πιο πέρα.

Σε αυτές τις τρεις μέρες μας είδαν πολλοί και υπήρξαν στιγμές, όταν η δράση κορυφωνόταν στο δρώμενο, που έβλεπα στα μάτια των θεατών αυτό το «κάτι» που με έκανε να νιώθω ότι τα καταφέραμε. Τότε, ήθελα να αγκαλιάσω κάθε έναν ξεχωριστά, θεατές και συνοδοιπόρους και να φωνάξω ευχαριστώ!

Δεν θα σου πω ότι μετά το δρώμενο έφευγαν όλοι τρισευτυχισμένοι, θα σου πω όμως ότι είδα ανθρώπους να βουρκώνουν από συγκίνηση, άλλους να προβληματίζονται, και άλλους να θαυμάζουν αυτό που είδαν χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσουν για «να καταλάβουν». Αυτούς τους τελευταίους τους χάρηκα ιδιαίτερα, γιατί νιώθω ότι τους «χτυπήσαμε» εκεί που η τέχνη (ως επί το πλείστον) οφείλει να στοχεύει· στο θυμικό, στο συναίσθημα, στο ασυνείδητο και όχι στη λογική. Όχι ότι είναι κακό να «καταλάβεις» αλλά δεν είναι προαπαιτούμενο. Φυσικά είδα και άλλους που απλά προσπέρασαν αδιάφοροι αλλά και αυτούς τους σέβομαι απόλυτα. Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους αλλά εγώ θέλω να προσπαθώ. Ποιος ξέρει; Ίσως την επόμενη φορά. Όσο ουτοπικό και να ακούγεται αυτό, το λέω ειλικρινά, θα συνεχίσω να προσπαθώ!

Υπάρχουν όμως πολλά να γίνουν ακόμα. Θα προσπαθούμε ξανά και ξανά γιατί ασχέτως αν τα καταφέρνουμε ή όχι, σκοπός μας πάντα πρέπει να είναι να μετριόμαστε με το σημαντικό. Ελπίζω κάποτε να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω και να δούμε ότι αφήσαμε κάτι, ίσως και λίγο παραπάνω από μια στιγμή.