This is my blog, the place where I share my thoughts since 2010. I call it “Heavy Mental”. It‘s my way to provoke myself and my “serious” style of writing.
Trying hard to keep a timeless view on art, culture, politics and social issues in the postmodern era.
Είναι στιγμές που είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς για κάποια θέματα. Κάποιες στιγμές, όχι μόνο το πολιτισμικό υπόβαθρο του γράφοντα, αλλά απλά και μόνο η ίδια του η φύση, τον φέρνουν σε θέση να θεωρείται προκατειλημμένος πριν καν οι πρώτες λέξεις καταγραφούν στο χαρτί. Ας δούμε μερικές εικόνες. Η
«Το φαινόμενο του τραγικού» του Max Scheler (εκδόσεις Έρασμος) είναι ένα από τα σημαντικότερα αναγνώσματα για να προσεγγίσει κανείς, γενικά, την έννοια του τραγικού. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι ότι δεν προσεγγίζει το φαινόμενο του τραγικού μέσω κάποιας αισθητικής οδού. Δεν κάνει ιδιαίτερες αναφορές σε καλλιτεχνικά έργα ή τουλάχιστον
Σε έναν κόσμο που τρέφεται από τη δημόσια σύγκρουση, χαμένος είναι ο ίδιος ο κόσμος. Στην αγγλική γλώσσα υπάρχει μια πολύ εύστοχη έκφραση, σε δυο παραλλαγές, που αποτυπώνει μια πολύ διαδεδομένη τάση στη σύγχρονη μαζική επικοινωνία. “Attention seeker” ή “attention whore” (για να το πούμε βαρύτερα), νοείται το πρόσωπο που
Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι το πώς τα νέα μέσα θα επηρεάσουν την ίδια τη διαδικασία της κινηματογράφησης. Ας φανταστούμε δυο διαφορετικές εικόνες: Πριν από αρκετά χρόνια είχα βρεθεί στο Rijksmuseum στο Άμστερνταμ. Εκεί, με αφορμή μια έκθεση για τον Jan Vermeer, έναν από τους μεγαλύτερους ζωγράφους