Αγόρασα τις προάλλες αυτό το καταπληκτικό T-Shirt από τους φίλους μου στο Jemma. Το ερωτεύτηκα αμέσως μόλις το είδα και αρχικά δυσκολεύτηκα πραγματικά να καταλάβω το γιατί. Στην ως άνω φωτογραφία βέβαια, οι παρατηρητικοί αναγνώστες θα διαπιστώσουν ότι ρουφάω κάπως την κοιλιά και ενώ αυτό είναι προφανές γιατί συμβαίνει, το ερώτημα για την ξαφνική λατρεία σε ένα μπλουζάκι με σούπερ ήρωες με τυράννησε λίγο παραπάνω.

Δεν είναι ότι είμαι φανατικός των κόμικς, ούτε ότι ψοφάω να ανήκω στον «συνασπισμό της δικαιοσύνης» που αυτό πρεσβεύει. Νομίζω έχει περισσότερο να κάνει με τον συνδυασμό των χρωμάτων και την ταυτότητα των ηρώων.

Όλοι αυτοί οι παλιακοί ήρωες της δεκαετίας του ‘60, χαρούμενοι μέσα στο μανιχαϊστικό τους χαμόγελο, πρεσβεύουν μια τόσο όμορφα παραμυθένια πραγματικότητα. Το καλό είναι πάντα δεδομένο και ευδιάκριτο και πάντα έτοιμο να ορμήξει στις λεγεώνες του κακού προκειμένου να τις κατατροπώσει. Δεν ξέρω, αλλά θυμάμαι ότι στα παιδικά μου χρόνια, όλοι αυτοί οι ήρωες και τα κόμικς εν συνόλω είχαν φάει μεγάλη κριτική. Ήταν «οκ» να τα διαβάζεις, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήταν και κάτι καλό, ήταν μέρος μιας αφελούς υποκουλτούρας που απλά οι γονείς μας ανέχονταν. Αναρωτιέμαι γιατί ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι τα κόμικς είναι ο διάδοχος των παραμυθιών. Και τα παραμύθια είναι προφανή και με ευδιάκριτους ρόλους, όντας όμως τυλιγμένα στην αίγλη του παραδοσιακού είχαν ασυλία.

Μιλώντας για ξεκάθαρο διαχωρισμό του καλού και του κακού, σκεφτόμουν ότι η τελευταία αναλαμπή ξεκάθαρου μανιχαϊσμού στο δυτικό κόσμο πρέπει να ήταν ο μέγας George Bush ο νεότερος. Θα ήταν υπέροχο να ήμουν οπαδός του! Θα ζούσα στο Τέξας και θα με παρασημοφορούσε με το μεγάλο μετάλλιο της πολιτείας, όπως άκουσα ότι έκανε με τους ZZ Top. Θα ήταν τόσο όμορφο να τα είχα όλα τακτοποιημένα στο κεφάλι μου, ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός, γιατί αξίζει να πολεμήσεις και γιατί όχι.

Μου έλεγε ένα φίλος, που είχε πάει για μερικές μέρες στην Καλιφόρνια, ότι είχε βρεθεί σε ένα από αυτά τα θαλάσσια πάρκα που χοροπηδάνε οι φάλαινες και τα δελφίνια, ενώ εσύ γίνεσαι λούτσα και τρελαίνεσαι από χαρά! (?) Πριν αρχίσει το show, ο εκφωνητής ανακοίνωσε περήφανος: «Μαζί μας σήμερα έχουμε δυο ήρωες του πολέμου στο Ιράκ». Σηκώθηκαν δυο ταλαίπωρα πρώην φαντάρια και ο κόσμος χειροκροτούσε και έκλαιγε από συγκίνηση! Όχι το βαριεστημένο χειροκρότημα που ρίχνουμε εδώ, στις παραστάσεις του δημοτικού σχολείου όταν μας ενημερώνουν ότι, «σήμερα μας τιμά με την παρουσία του ο πρόεδρος του 5ου Δημοτικού Διαμερίσματος κος Τάδε», αλλά πραγματικό, από καρδιάς!

Αργότερα βούρκωσα και εγώ όταν το ξανασκέφτηκα αλλά ήταν για άλλο λόγο…

Γιατί συζητώντας με ένα άλλο, «σοφό» φίλο μου, αυτές τις σκέψεις και ξαναφέρνοντας στο νου την σκηνή στο θαλάσσιο πάρκο, συνειδητοποίησα αυτό που μου είπε. Ο φόβος είναι αυτό που κυριαρχεί, ό φόβος είναι αυτός που τους ενώνει, ο φόβος είναι αυτός που μας κρατά δέσμιους. Πέρα από το καλό και το κακό. Ίσως τελικά δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι αυτοί που έχουν καταλήξει και νομίζω πια ότι ο λόγος της συγκίνησης των θεατών στο πάρκο δεν ήταν μόνο η υπερηφάνεια για τους δύο ήρωες. Στο πρόσωπο των φαντάρων βλέπουν αυτούς που κρατάνε τον κόσμο τους ελεύθερο, κατευνάζουν τον φόβος τους για αυτό τον κόσμο που βάλλεται από παντού. Ίσως δεν άκουσαν (ίσως δεν ακούσαμε) ότι ο φόβος και οι ενέργειες που προκύπτουν από αυτόν, είναι αυτό που πραγματικά απειλεί τον κόσμο.

Εγώ πάντως το έχω ακούσει και το πιστεύω ακράδαντα, τί κρίμα όμως που δυσκολεύομαι να ξεφύγω από αυτόν και οι σκέψεις μου αλλά και οι πράξεις μου είναι ακόμα δέσμιες του.

Δεν πειράζει όμως. Μα τον Κάπτεν Αμέρικα, όσο υπάρχουν εχθροί (υπάρχουν δεν υπάρχουν τέλος πάντων) ο συνασπισμός του καλού θα είναι πάντα εκεί προσφέροντάς μας το πλατύ του χαμόγελο.

Κρίμα που το μπλουζάκι μου έχει ένα πεθαμένο γκρι χρώμα και οι ήρωες του έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν στο χρόνο. Σίγουρα με τα πλυσίματα θα γίνει χειρότερα, ελπίζω μόνο να μην εξαφανιστούν τελείως.