Μήπως είσαι η παρακάτω περίπτωση;

Υπάρχουν άνθρωποι, που όταν τους ρωτούν «με τι ασχολείστε» δεν ξέρουν τι να πουν. Αρχίζουν τα μισόλογα, «είμαι ηθοποιός αλλά δουλεύω σαν μπάρμαν», «είμαι συγγραφέας αλλά δουλεύω και σαν γραμματέας», «είμαι ζωγράφος αλλά κάνω μαθήματα σε παιδιά σε ένα εργαστήρι» ή ότι άλλο.

Όλοι αυτοί, δείχνουν σαν να ζουν συνεχώς μια μετάβαση, να περιμένουν το άλλο, και εκεί συνήθως αρχίζει η κοροϊδία από τους τρίτους. Θυμάμαι, είχα ακούσει κάποτε ένα γνωστό συγγραφέα να προτρέπει «τους αποτυχημένους» να πάψουν να ζουν στην φαντασίωση τους. Να αρχίσουν να κάνουν την πρωινή τους δουλειά καλά. Όπως έλεγε, έχουμε γεμίσει από κομμωτές που νομίζουν ότι είναι καλλιτέχνες. Βλέπεις, το ότι σου φέρνουν λάθος την παραγγελία ή αργούν να σε εξυπηρετήσουν στο γκισέ, οφείλεται και στο γεγονός ότι ο πράτων, τις απλές αυτές εργασίες δεν τις εκτελεί με ζέση, αφού στην πραγματικότητα θα ήθελε να ήταν κάτι άλλο. Ίσως να είναι και έτσι.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τυραννία από το να βρίσκεσαι σε πόλεμο με την καθημερινότητα σου, να μην βρίσκει διέξοδο η δημιουργικότητα σου. Σίγουρα αυτό που μας καθορίζει είναι οι πράξεις μας, αλλά μπορείς να ζήσεις μόνο με αυτό;

Εγώ όχι. Ξυπνάω το πρωί και κάνω την όποια δουλειά μου ανατεθεί για τα προς το ζην, με αξιοπρέπεια και φιλοτιμία. Όχι μόνο γιατί αυτή η δουλειά μου δίνει τα βασικά, αλλά και ως ελάχιστη ένδειξη ευθύνης, απέναντι στους ανθρώπους που αυτή η δουλειά απευθύνεται. Αλλά δεν είμαι αυτό. Είμαι αυτό που βλέπω όταν ξαγρυπνώ. Το όραμα που με τινάζει από το κρεβάτι μου και με κάνει να ψάχνω για το επόμενο έργο, την επόμενη ιδέα. Όσο ξαγρυπνώ δεν τα παρατάω, δεν αφήνω το υψηλό στα χέρια αυτών που κοιτάζουν αφ’ υψηλού. Δεν τους δίνω το δικαίωμα να με καθορίζουν. Όλοι έχουμε τη διαδρομή μας και στο τέλος θα δείξει για τι είναι φτιαγμένος ο καθένας.

Φέρνε λοιπόν τους καφέδες στην ώρα τους, αλλά μην τους αφήσεις να σε κάνουν να πιστέψεις ότι μόνο γι’ αυτό είσαι προορισμένος.