Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων στο κτήριο του Μεταξουργείου. Πήγα λόγω της έκθεσης της συλλογής του Γιώργου Οικονόμου.

Η συλλογή, για την οποία η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα, είναι τεράστια και πιάνει ένα φάσμα από τον 15ο αιώνα μέχρι το τέλος του μοντερνισμού, περί το 1970. Είναι πραγματικά αξιόλογη και από μόνη της θα μπορούσε να γεμίσει ένα σχετικά μικρό μουσείο! Αν και από ό,τι κατάλαβα, το ενδιαφέρον του συλλέκτη είχε εστιαστεί στα εικαστικά κινήματα του 20ου αιώνα, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τα παλιότερα αξιόλογα έργα της συλλογής.

Μπαίνοντας, τα πρώτα έργα που βλέπει ο επισκέπτης είναι νεκρές φύσεις Φλαμανδών και Ολλανδών ζωγράφων του 17ου αιώνα. Σειρά από πίνακες με φρούτα λαχανικά και κυνήγι, αραδιασμένα αρμονικά σε πάγκους και ζωγραφισμένα μέχρι την τελευταία τους επιφανειακή λεπτομέρεια.

Δυστυχώς όμως αυτές οι νεκρές φύσεις υπολείπονται αρκετά των «νεκρών φύσεων» που αντίκρισα κατά της 6 το απόγευμα, στο δρόμο μου προς την έκθεση. Περνώντας από την πλατεία Κουμουνδούρου, πάνω στα σκαλιά της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, καθόντουσαν δύο διαφορετικές συνθέσεις εξωτικών φρούτων. Πάντα λουσμένες από μια έντονη odeur σωματικών απεκκρίσεων (και δεν εννοώ δάκρυα…) καθώς και μιας υπέροχα διεστραμμένης ησυχίας.

Η πρώτη νεκρή φύση, ήταν μια σύνθεση δύο σωμάτων, ενός γυναικείου και ενός αντρικού, που διευκόλυνε το ένα το άλλο να κάνουν την ένεση ηρωίνης στο γνωστό σημείο του μπράτσου, εκεί που η κεντρική αρτηρία που περνάει από το χέρι φαίνεται καλύτερα, αλλά καίγεται και καλύτερα.

Η δεύτερη νεκρή φύση πλησίαζε περισσότερα στα κυνήγια του 17ου αιώνα. Ήταν άλλο ένα γυναικείο σώμα που είχε κατεβάσει την κάλτσα του προκειμένου να κάνει την ένεση κοντά στον αστράγαλο.

Καταλαβαίνεις, ότι μετά από αυτό το δρώμενο, οι νεκρές φύσεις της συλλογής Οικονόμου μου φάνηκαν εντελώς άκυρες.

Δεν ξέρω, γενικά νομίζω ότι στην πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων πρέπει να απαγορευτεί ρητά η έκθεση ζωγραφικής της κλασικής περιόδου, τουλάχιστον μέχρι και την εποχή του ιμπρεσιονισμού. Δεν είναι δυνατόν κάτω από αυτές τις κοινωνικές συνθήκες να εκτίθενται έργα, που σκοπό τους έχουν την αποκάλυψη του όποιου κάλους των αντικειμένων μέσω της δεξιοτεχνίας των ζωγράφων. Διαλύονται πλήρως από την πραγματικότητα και είναι κρίμα γιατί η προσπάθεια τους είναι όντως φιλότιμη.

Ορισμένες φορές νιώθω ότι οι πραγματικότητες που περνάνε μπροστά από τα μάτια μου γενικά διαλύουν τα πάντα, πόσο μάλλον την τέχνη που είναι και τόσο εύθραυστη. Ειδικά όταν αυτή αποσκοπεί στην εξιδανίκευση της φύσης και την προβολή της ομορφιάς της.

Δεν νομίζω βέβαια ότι αυτή ακριβώς είναι η δουλειά της, όχι σήμερα τουλάχιστον. Δεν ξέρω τί και πώς ακριβώς αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα το μάθω και όταν αυτό γίνει, δεν θα στο πω (πώς θα μπορούσα άλλωστε) μα θα στο δείξω!