Πανελλαδική απεργία λοιπόν σήμερα. Πάλι το ίδιο θέατρο, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα.  Εμείς κάνουμε οτι αντιστεκόμαστε και αυτοί κάνουν ότι προβληματίζονται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη και μεγαλύτερη κοροϊδία από την απεργία μιας μέρας, που διοργανώνουν οι κίβδηλες συλλογικότητες και συμμετέχει όλο το φάσμα της ευαισθησίας. Από τους αγνούς ιδεολόγους, μέχρι τους οπορτουνιστές και την ίδια την κυβέρνηση μπορώ να σου πω. Για άλλη μια φορά θα χορέψουμε το ίδιο ταγκό. Το δημόσιο θα απεργήσει για τους λάθος λόγους, μέρος των μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων επίσης, (αν βρεθεί κανένας  μαχητικός ιδιόκτητης) και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θα επιβεβαιώσουν για μια ακόμα φορά την ισχύ τους, πάνω στους αδύναμους να αντιδράσουν υπαλλήλους.

Από την άλλη πλευρά το κράτος θα προβληματιστεί.

Πολύ!

Θα καταγράψει την κοινωνική αναταραχή αλλά θα επιβεβαιώσει και την λαϊκή αποδοχή. Με όπλο της την μαζικότητα της διαμαρτυρίας, θα απευθυνθεί στους δανειστές και θα απαιτήσει κατανόηση. θα προσπαθήσει να ρίξει το επιτόκιο από το 5,5% στο 5,3. Οι δανειστές συγκλονισμένοι και φοβούμενοι περισσότερες αντιδράσεις, θα συμφωνήσουν με το δίκιο των Ελλήνων πολιτών, αλλά λόγω αδυναμίας θα δεχτούν τελικά ένα 5,4%. Εμείς εξοργισμένοι, σε δύο μήνες θα διοργανώσουμε άλλη μια μονοήμερη πανελλαδική απεργία για το 2017.

Για να πετύχουμε βέβαια τα παραπάνω δεν φτάνει μόνο η σημερινή απεργία, πρέπει να υπάρξει σύγκρουση και πάλη. Θα βάλουμε λοιπόν  την αγωνιστική μας στολή, νερό, μαντίλι και μαλακά παπούτσια και θα συγκρουστούμε με το βαρύ χέρι του νόμου. Με το χέρι φυσικά, γιατί το κεφάλι το βλέπουμε μόνο στις ειδήσεις. Θα πάρουμε μέρος σε μάχες πολεμώντας όχι αυτούς που πρέπει, αλλά τους άλλους. Αυτούς που ντρέπονται να πουν τι δουλειά κάνουν, όταν φορούν πολιτικά και όταν φοράνε την στολή είναι έτοιμοι αν μας τσακίσουν, όχι στο όνομα τη εξουσίας που υπηρετούν, αλλά επειδή ξέρουν ότι άνθρωπος δεν τους γουστάρει. Μικρά ανεγκέφαλα όργανα, που φορώντας το σήμα, νιώθουν οτι τουλάχιστον ανήκουν κάπου και είναι έτοιμοι να το υπερασπίσουν με κάθε (σιχαμένο) τρόπο.

Μην γελάς, αυτά δεν απευθύνονται σε εσένα που απλά δεν κάνεις τίποτα για να σε δικαιολογήσουν. Εσύ και εγώ βρισκόμαστε στο ίδιο χάλι. Απευθύνονται σε αυτούς που ενώ έχουν την διάθεση, νομίζουν ότι κάνουν κάτι. Ακόμη περισσότερο, σε αυτούς που θα έπρεπε να κάνουν κάτι ουσιαστικό και αντί για ουσία, παράγουν λήθη.

Αλήθεια στο δημόσιο από πότε έχουν να κάνουν μια απεργία για τους σωστούς λόγους? Όταν έγιναν οι μειώσεις μισθών και δώρων απέργησαν για λίγο, έτσι δεν έπρεπε να γίνει? Όχι, πάλι πετάξαμε την μπάλα στην εξέδρα, πάλι για τους λάθος λόγους παίξαμε. Αντί να γίνει αγώνας για ισότητα, έγινε για την διατήρηση των κεκτημένων. Γιατί δεν πρότεινε η ΑΔΕΔΥ άμεσα το νέο μισθολόγιο και την δίκαιη κατανομή των μισθών, γιατί δεν πρότεινε να επιστρέψουν στην δουλειά, όσοι είναι διορισμένοι και δεν πατάνε ποτέ το πόδι τους? Γιατί μόλις πέρασε το κόψιμο των μισθών και εμφανίστηκαν οι «εξαιρέσεις σε κάποιες κοινωνικές ομάδες» δεν κατέβηκε αμέσως σε απεργία για να μην εξαιρεθεί κανείς. Γιατί δεν είπε, μάλιστα «μαζί τα φάγαμε» αλλά εσείς τα νομοθετήσατε. Εμείς πληρώνουμε το κόστος εσείς? Γιατί δεν κατέβηκε σε απεργία διαρκείας με αίτημα όχι την απόσυρση του μέτρου, αλλά την κατάργηση των προνομίων των υπαλλήλων της βουλής και την νομοθέτηση νέου μισθολογίου βουλευτών, που θα προστάζει ότι οι βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης, θα δουλεύουν μέχρι την εξυγίανση του τόπου, με τον βασικό μισθό, περί τα 700 ευρώ.

Αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες το ίδιο. Θυμάμαι οι φορτηγατζήδες αντί να βγουν και να προσπαθήσουν να προστατέψουν τα αδύναμα μέλη τους, που μπήκαν τελευταία σε αυτό το χυδαίο σύστημα της «αγορασμένης άδειας» και τώρα χρεοκοπούν, αντί να προσπαθήσουν να διασφαλίσουν ότι στο μέλλον το επάγγελμα τους δεν θα γίνει όμηρος των μεγάλων εταιριών και εκείνοι υπάλληλοι τους, συζητούσαν για τη διατήρηση διεστραμμένων κεκτημένων και φυσικά δεν έλαβαν από κανέναν, καμία υποστήριξη.

Όταν το αίτημα είναι «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», όταν το παιχνίδι παίζεται με όρους «όλα ή τίποτα», συνήθως δεν παίρνεις τίποτα.

Ας κάνουμε τώρα λοιπόν την μονοήμερη απεργία μας και ας περιμένουμε. Ας παίξουμε λοιπόν το παιχνιδάκι του κράτους. Κλέφτες και αστυνόμοι γύρω από τα Εξάρχεια. Ας ξεχαρμανιάσουμε κάνοντας επαναστατική γυμναστική και μετά πάμε για ούζα στην πλατεία.

Θα μου πεις, τι να κάνω, να μην απεργήσω? Πραγματικά δεν ξέρω, εγώ δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου, πόσο μάλλον να δίνω συμβουλές σε άλλους. Ένα ξέρω (και) αυτό το παιχνίδι είναι στημένο, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους. Αυτοί που νιώθουν δραστήριοι (οι καλοπροαίρετοι τουλάχιστον) ας κατευθύνουν την ενεργητικότητα τους, προσπαθώντας να βρουν νέες μορφές αντίστασης. Άκουσα τις προάλλες για την κατάληψη του ραδιοσταθμού Αθήνα 984. Μια τέτοια κίνηση (και με τον τρόπο που οι καταληψίες το χειρίστηκαν) σε συμβολικό επίπεδο, είναι πολύ πιο ουσιαστική από άλλη μια ανούσια μάχη με τα ματ δίπλα στους «κοινωνικούς ετέρους».

Όσοι θέλουν την αλλαγή, να ξέρουν ότι οι σκιαμαχίες και η εξάντληση της επαναστατικότητας, σε άλλη μια μονοήμερη απεργία, είναι πιο απολιτίκ και ποιο ανούσια πράξη και από τον βαμμένο τοίχο των Ατενίστας. Τουλάχιστον αυτοί κάτι αφήνουν στο τέλος.