Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Έχω κάνει ένα μικρό γκάλοπ ανάμεσα σε ανθρώπους που τρέχουν στον δρόμο και γενικά παρατηρώ τους ανθρώπους που τρέχουν. Δεν έχει να κάνει με το ποιός είσαι ή το πώς είσαι. Έχει να κάνει με το πώς αυτή κοινωνία αντιλαμβάνεται το σώμα.

Πριν μερικές εβδομάδες, όταν ακόμα ο καιρός ήταν ζεστός, είχα βγει για τρέξιμο, φορώντας τη συνηθισμένη μου περιβολή. Αθλητικά παπούτσια και βερμούδα, χωρίς μπλούζα δηλαδή. Ο τύπος πάνω στο «στεγνό» παπί πέρασε από δίπλα μου φωνάζοντας επιδεικτικά στον συνοδηγό του τη φράση του τίτλου.

Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είχα βγει για τρέξιμο με αυτή την αμφίεση είχε συμβεί ένα παρόμοιο περιστατικό. Ήταν καλοκαίρι πριν αρκετά χρόνια. Μετά από καιρό, προσπαθούσα να ξαναμπώ στην ιδέα της γυμναστικής. Αγύμναστος, κοντά στα εκατό κιλά αλλά με αρκετή όρεξη και με διάθεση να νιώσω λίγο τον ήλιο στο σώμα μου, που εκτός από πλαδαρό ήταν και πάλλευκο από την έλλειψη διακοπών. Θυμάμαι λοιπόν, ότι ενώ προσπαθούσα να ανέβω μια μικρή ανηφόρα ασθμαίνοντας, ένα αυτοκίνητο πέρασε από δίπλα και ο οδηγός του μου φώναξε δυνατά: «Άντε, προχώρα χοντρούλα μου…!».

Σιγά μη θύμωσα. Ακόμα γελάω. Παρατηρώ όμως ότι δεν κάνουν σε όλους τα ίδια περιπαικτικά σχόλια. Ας πούμε, στην καλή μου που τρέχει επίσης, τα πειράγματα είναι κοσμιότερα αλλά και σε έναν άλλο γνωστό μου που έχω ρωτήσει, πάλι δεν ακούει τίποτα. Αυτός μάλιστα τρέχει σαν και εμένα χωρίς μπλούζα, τί αλλάζει λοιπόν? Αυτό που σίγουρα είναι διαφορετικό είναι ότι αυτός είναι τρομερά γυμνασμένος και καλλίγραμμος και ακριβώς εκεί είναι η διαφορά. Μη φανταστείς ότι αυτόν τον φοβούνται λόγω της σωματοδομής του, αλλού είναι το μυστικό. Είναι κριμένο ανάμεσα στο lifestyle και τον υποβόσκοντα συντηρητισμό.

Η κοινωνία μας θεωρείται αρκετά ανοιχτή στη θέα του γυμνού, όχι όμως σαν θέση, όχι σαν την κατάσταση που εδραιώθηκε λόγω της συμφιλίωσης με αυτό αλλά ως αποτέλεσμα της ψυχαναγκαστικής εμμονής για το καλύτερο. Το γυμνό σώμα που δεν είναι τέλειο, δεν είναι αποδεκτό, πρέπει να μένει κρυμμένο μέχρι να καταφέρει να χωρέσει στην προκρούστια κλίνη του ψυχαναγκαστικού ηδονισμού.

Ναι λοιπόν, δεν έχω δικαίωμα να κυκλοφορώ εκτός πλαισίου, πλαδαρός ή άσχημός. Το δικό μου σώμα δεν είναι σεβαστό, γιατί δεν είναι αυτό που «πρέπει να είναι», ώστε να έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται χωρίς ρούχα. Όχι τουλάχιστον στο δρόμο. Απαγορεύεται να νιώθω άνετα με το σώμα μου, αν δεν είναι αυτό που πρέπει. Η αποκάλυψη του, νοείται ως προσπάθεια επιβολής της ασχήμιας μου.

Τόσα γυμνά σώματα. Σε αφίσες, στους δρόμους και στις οθόνες. Για κάποιους από εμάς, για πέντε τουλάχιστον χρόνια στη σχολή καλών τεχνών, κάθε μέρα, κάθε ώρα και ακόμα να βρεθεί ένας τρόπος συμφιλίωσης μαζί του. Δεν ξέρω, ίσως και καλύτερα, μήπως η πλήρης συμφιλίωση οδηγήσει στην ισοπέδωση, από την άλλη όμως και αυτή η απέχθεια τρώει την επιθυμία. Θα υπάρχει και άλλος τρόπος.

Υ.Γ.
Κοίτα λίγο τις φωτογραφίες επάνω. Αριστερά είναι ένα έργο της Jenny Saville και δεξιά η φωτογραφία της καλλιτέχνιδας. Η Saville είναι αγγλίδα ζωγράφος γεννημένη το 1970. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ το έργο της έχει να κάνει γενικότερα με το «δράμα» του ανθρώπινου σώματος και σε κάθε περίπτωση με την απεικόνιση του εκτός των δυτικών lifestyle επιλογών, στη φωτογραφία της τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Επιλέγει να ποζάρει γερμένη κάπως ναζιάρικα, με τα χέρια στη μέση, μέσα σε ένα κόκκινο ζιβάγκο και ένα τζιν, που αναδεικνύουν μεν τις καμπύλες της, κρύβοντας όμως παράλληλα τα όποια παραπανίσια κιλά της. Όλο αυτό τυλιγμένο σε ένα σοβαρό βλέμμα παρέα με ένα μισάνοιχτο ελαφρός φιλήδονο χαμόγελο…

Άλλοι πιστεύουν ότι είμαστε αυτά που πιστεύουμε, άλλοι ότι είμαστε αυτά που κάνουμε, εγώ λέω ότι δύσκολα μπορείς να ξεφύγεις από τα βαρίδια σου.