Είχαν έρθει τα Χριστούγεννα, μια μεγάλη γιορτή για αυτούς του ανθρώπους, που θεωρούσαν ότι είχαν τον Χριστό δίπλα τους, απέναντι στους άθεους σοβιετικούς. Οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει από νωρίς, οι στρατιώτες ήδη από τις αρχές Δεκεμβρίου μάζευαν μικρές ποσότητες τροφίμων, από το ελάχιστο που τους αναλογούσε, για την ανταλλαγή των δώρων. Σε αυτό το ελάχιστο προφανώς δεν περίσσευε κάτι για τους σοβιετικούς αιχμαλώτους που απλά πέθαιναν. Χριστουγεννιάτικα δέντρα σκαλίστηκαν από ξύλο και γιορτινά στεφάνια φτιάχτηκαν.

Ανάμεσα στους εγκλωβισμένους ήταν ο γιατρός της 16ης μεραρχίας Τεθωρακισμένων Kurt Reuber. Ο Reuber, εκτός από γιατρός, ήταν και προτεστάντης πάστορας. Αποφάσισε ότι μέρες που ήταν, ήθελε να ζωγραφίσει κάτι κατάλληλο για την περίσταση. Μετά από πολύ σκέψη κατέληξε ότι ήθελε να κάνει μια Παναγία βρεφοκρατούσα. Μετέτρεψε την παγωμένη του τρύπα σε εργαστήριο. Τα μέρος ήταν τόσο μικρό που δεν μπορούσε καν να δει την εικόνα σωστά οπότε αναγκαζόταν να ανεβαίνει σε ένα σκαμνί για να την βλέπει από απόσταση. Τα πάντα έπεφταν και τα μολύβια του χάνονταν στη λάσπη. Δεν είχε τίποτα που θα μπορούσε να ακουμπήσει τη ζωγραφιά του, εκτός από ένα στραβό, παλιό, χειροποίητο τραπέζι, όπου και τη στρίμωξε. Δεν υπήρχαν υλικά και χρησιμοποίησε για χαρτί την πίσω πλευρά ενός παλιού ρώσικου χάρτη. Παρόλ′ αυτά, η ζωγραφιά σήμαινε τόσα πολλά για αυτόν που ήταν απόλυτα απορροφημένος στη δούλεψη της. Στο αριστερό μέρος της εικόνας έγραψε κάθετα τη φράση “Weihnachten 1942, Kessel” (Χριστούγεννα 1942 Kessel), στα δεξιά τα λόγια του Άγιου Ιωάννη του ευαγγελιστή “Licht, Leben, Liebe” (Φως, ζωή, Αγάπη) και στο κάτω μέρος της, “Festung Stalingrad” (Οχυρό Στάλινγκραντ).

Όταν τελείωσε το σχέδιο το κρέμασε από μια πρόκα στον τοίχο τού καταφυγίου. Όποιος έμπαινε μέσα, έμενε και κοίταζε ακίνητος για ώρα. Πολλοί άρχισαν να κλαίνε ενώ ο Reuber στεκόταν αμήχανος.

Πολλοί λίγοι καλλιτέχνες στην ιστορία της τέχνης έχουν καταφέρει με κάτι τόσο απλό, να συγκινήσουν τόσο βαθειά ανθρώπους. Ο Reuber κατάφερε, με ένα έργο, να πραγματώσει το όνειρο κάθε σύγχρονου εννοιολογικού καλλιτέχνη! Άλλαξε την υπόσταση του χώρου που τον φιλοξενούσε και από καταφύγιο το μετέτρεψε σε παρεκκλήσι!

Την παραμονή των Χριστουγέννων οι στρατιώτες αντάλλαξαν τσιγάρα, χαρτί αλληλογραφίας και τη μερίδα ψωμιού που τους αναλογούσε. Το τραγούδι εκείνης της βραδιάς ήταν το Άγια Νύχτα, που με βραχνές φωνές τραγουδούσαν όλοι υπό το φως των κεριών. Η γιορτή τελείωσε όταν τέσσερις βόμβες εξερράγησαν έξω από το καταφύγιο, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας τρεις. Δεν ήταν κάποια έκπληξη ή κάποιο απρόοπτο γεγονός, αυτά συνέβαιναν κάθε μέρα. Ήταν μία ακόμη ένδειξη ότι, παρά τις προσευχές, το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο. Το αποκάλυψε εξάλλου και ο Χίτλερ λίγο πριν το τέλος του, στους λιγοστούς ανθρώπους που είχαν μείνει δίπλα του. Τους είπε ότι δυστυχώς ο γερμανικός λαός αποδείχτηκε πιο αδύναμος από τους Σλάβους, οπότε είναι λογικό να αφανιστεί. Αυτό πίστευε και για τους στρατιώτες που πολεμούσαν στο Στάλινγκραντ. Αν δεν ήταν ικανοί να νικήσουν τους Ρώσους, ας πέθαιναν. Αυτό έκανε λοιπόν, απλά τους άφησε να πεθάνουν.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1943, οι εγκλωβισμένοι παραδόθηκαν. Μέχρι εκείνη την ημέρα είχαν πεθάνει ή τραυματιστεί περίπου 800.000 Γερμανοί. Οι 91.000 στρατιώτες που είχαν μείνει, αιχμαλωτίστηκαν. Τελικά και από αυτούς, μόνο οι 5.000 επέζησαν από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας και επέστρεψαν στη Γερμανία, αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου. Για τους σοβιετικούς, τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Περίπου 470.000 άνθρωπο πέθαναν και 650.000 τραυματίστηκαν ή αρρώστησαν στο Στάλινγκραντ, ενώ 10.000.000 σοβιετικοί πέθαναν συνολικά στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους.