Τις τελευταίες ημέρες τις πέρασα στο νοσοκομείο. Η μητέρα μου έσπασε το πόδι της και τρέχαμε οικογενειακώς για μια εβδομάδα.

Στο διπλανό δωμάτιο νοσηλευόταν μια γηραιά μοναχή που είχε πάντα στο προσκεφάλι της, μια αρκετά νεότερη που την προσέτρεχε. Η φιγούρα της πρώτης ήταν σχεδόν μεταφυσική. Ξαπλωμένη, γυμνή κάτω από τα σκεπάσματα, διατηρούσε σκεπασμένο το κεφάλι και το λαιμό της με το μαύρο μοναστικό μαντίλι. Έμενε για ώρες ακίνητη κοιτώντας το κενό. Η νεαρή πάλι, ψηλή, μέσα στη μαύρη της στολή που άφηνε ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο, με μια πρώτη ματιά, ήταν αρκούντως επιβλητική. Παρόλα αυτά, είχε ένα πολύ όμορφο χαμόγελο και μια ιδιαίτερα παιγνιώδη διάθεση. Όταν πήγα να δανειστώ κάτι πατερίτσες από το δωμάτιο τους, άρχισε να με πειράζει λέγοντάς μου ότι θα με χρεώσουν με την ώρα. Λίγο σάστισα αλλά επιστρέφοντας σκέφτηκα να την τσιγκλήσω. Της είπα ότι χρήματα δεν είχα, όπως όμως εκείνη μου δάνεισε τις πατερίτσες, σκέφτομαι και εγώ να της δανείσω ένα βιβλίο. Έβγαλα από την τσάντα μου αυτό που διάβαζα εκείνες τις μέρες.

Ήταν το «Ο άνθρωπος ενώπιον του Θανάτου – Δοκίμιο για την περατότητα με αφορμή τις ακολουθίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας» του Ιωάννη Πλεξίδα. Με το που διάβασε τον τίτλο, έβγαλε μια σχεδόν τρομαγμένη κραυγή: “Αααα! Προσπαθείς να μας θυμίσεις αυτό που θα μας συμβεί και θέλουμε να ξεχάσουμε!”. Σάστισα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πώς μια κοπέλα που έχει τάξει την ζωή της στο μεταφυσικό, την τρόμαζε τόσο η ιδέα του θανάτου! Όταν διάβασε το σοκ στα μάτια μου μαζεύτηκε λίγο. Με ευχαρίστησε και μου είπε ότι θα το διάβαζε αν είχε λίγο περισσότερο χρόνο.

Έφυγα, πήγα στο δωμάτιο της μητέρας μου και συνέχισα το διάβασμα.

Το βιβλίο είναι διαφορετικό από ό, τι περίμενα. Νόμιζα ότι θα σταθώ μπροστά σε μια ουτοπική ανάλυση των γραφών, μια ακόμα μοναδική αλήθεια για το τώρα και το μετά. Βρέθηκα μπροστά σε ένα, κατά τη γνώμη μου, ποιητικό κείμενο που θα ενέπνεε οποιονδήποτε με ανθρωπιστικές και πνευματικές ανησυχίες, ασχέτως αν είναι θιασώτης του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος. Μια “perennial” ανάγνωση των πραγμάτων που προσφέρει ηρεμία και ανάταση.

Γύρισα σπίτι γεμάτος. Η μικρή με είδε να κρατάω το βιβλίο στα χέρια και με ρώτησε τί είναι. Της είπα. Ζήτησε να το δει. Προφανώς σε αυτή την ηλικία ο θάνατος δεν την απασχολεί, δεν καταλαβαίνει καν τί είναι. Υποψιάζομαι ότι ούτε η νεαρή μοναχή καταλαβαίνει πολλά, αν και από την αντίδραση της, νομίζω ότι την απασχολεί περισσότερο.

Ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί, η νεαρή μοναχή προφανώς βρίσκει παρηγοριά στο χιούμορ. Σπρώχνοντας τη μητέρα μου με το καροτσάκι προς την έξοδο του νοσοκομείου μετά από μερικές μέρες, με είδε και με ρώτησε παιχνιδιάρικα: “Έεεε φίλε, έχεις άδεια και δίπλωμα για το όχημα…?”

Τέλος καλό, όλα καλά. 🙂