Τα τελευταία χρόνια, κάνοντας βόλτες το απόγευμα, βλέπω εικόνες από μια άλλη εποχή. Στιγμές που είχα ζήσει αλλά εξατμίστηκαν στο trend της εφηβείας, ανάμεσα στο διάφανο πλαστικό κουτί με το ροζ ζελέ για τα μαλλιά και στην ατελείωτη αναμονή για ένα θετικό νεύμα του πορτιέρη στο Mercedes της πλατείας Κολωνακίου. Τότε που δεν υπήρχαν και πολλά χρήματα για εξόδους (όπως και τώρα άλλωστε), μόνο που τότε αντί της εσωστρέφειας του Cocooning (άλλο ένα απομεινάρι των 90’s) προτιμούσαμε να τη βγάζουμε με ένα αναψυκτικό ή με τίποτα κάπου έξω.

Βλέπεις αργότερα, όταν μεγαλώσαμε λίγο, ήταν ντροπή να κάθεσαι «σαν τη γριά στην πεζούλα του χωριού». Ήταν και η βολή. Που να κάτσεις? Είναι βρόμικα, δεν λέει το μέρος. Έτσι ξεροσφύρι?

Μην νομίζεις, δεν έχει αλλάξει κάτι. Όχι ότι αυτή η συνήθεια επέστρεψε πάλι από εμάς, αλλά από αυτούς που ήρθαν μετά από εμάς. Στην πεζούλα πλέον κάθονται μετανάστες. Ούτε ντρέπονται για την μπύρα τους από το περίπτερο, ούτε για την ξεφτισμένη σαγιονάρα.

Ας μην το ρίξουμε όμως στο μελό. Ότι τάχα η αγνή και ανεπιτήδευτη διασκέδαση είναι προτιμότερη από την όποια ποζάτη στάση ζωής. Βλέπω τα πρόσωπα τους, δεν είναι περισσότερο ευτυχισμένοι ή «αγνοί», απλά δεν πάσχουν από τον ψυχαναγκασμό της «απόλυτης συνθήκης» για την επίτευξη της ευθυμίας. Δεν νομίζω ότι γκρινιάζει κανείς που το πεζούλι δεν έχει πλάτη ή που το περίπτερο δεν προσφέρει μεγάλες γαστρονομικές δυνατότητες.

Κάθισα και εγώ τις προάλλες. Δεν είχα φάει πριν και η μπύρα με ζάλισε ελαφρά. Μιλάγαμε για ώρα και όταν σηκώθηκα να γυρίσουμε, ζαλιζόμουν λίγο και αυτή η ελαφριά θολούρα με έσυρε αργά αργά ως το σπίτι. Ένιωθα καλύτερα, δεν με πείραξε που έλειπε μια τάβλα από το παγκάκι