Θέλω να σου μεταφέρω δύο καταπληκτικούς διάλογους που άκουσα.

Ο πρώτος ήταν σε μια ταξιδιωτική εκπομπή στην τηλεόραση, συγκεκριμένα έδειχνε ένα ρεπορτάζ για το παζάρι καμηλών της Πούσκαρ στην Ινδία.

Όπως θα δεις και σε αυτό το άρθρο στο Βήμα, «Κατά τα τελευταία 1.000 χρόνια, στην πανσέληνο του Νοεμβρίου, η κοιμισμένη Πούσκαρ, μία πόλη στην άκρη της ερήμου της Ινδίας, προσελκύει περίπου 20.000 άτομα και διπλάσιες καμήλες για το Παζάρι των Καμήλων, ένα εκπληκτικό θέαμα με θρησκευτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον.»

Εκεί λοιπόν ο «έθνικ» ρεπόρτερ σταματά έναν αγοραστή και τον ρωτά, «μόλις αγοράσατε μια καμήλα. Γιατί την επιλέξατε; Τι το ιδιαίτερο είχε η συγκεκριμένη καμήλα;».

«Τίποτα» απαντά ο καμηλιέρης. Παγωτό ο ρεπόρτερ…

Σε λίγο ο δαιμόνιος ερευνητής ξαναπαίρνει μπρος και ρωτάει πιο περιφραστικά, πως και γιατί επέλεξε την συγκεκριμένη καμήλα. Ο Καμηλιέρης απάντησε κάτι σαν, την πήρα γιατί δείχνει υγιής και δυνατή. Τόσο απλά.

Ο δεύτερος διάλογος  έλαβε χώρα στο Άγιο Όρος και μου τον μετέφερε ένας φίλος.

Πήγαιναν λέει δύο περιηγητές βόλτα γύρω από μια μονή και κάποια στιγμή βλέπουν έναν μοναχό. Σταματούν και τον ρωτούν, «υπάρχει εδώ γύρω κάτι ιδιαίτερο που πρέπει να δούμε;» Ο μοναχός απαντά, «από εκεί να πάτε είναι πολύ ωραία». Οι περιηγητές επανέρχονται, «μα από εκεί πήγαμε και δεν είχε τίποτα». «Αυτό είναι το ωραίο» λέει ο μοναχός, «ότι δεν έχει τίποτα…».

Και στις δύο περιπτώσεις, γέλασα πολύ.

Είναι σχεδόν εμμονική η διάθεση του σύγχρονου ανθρώπου για την μοναδικότητα. Τη λατρεία του ιδιαίτερου και του διαφορετικού. Ο καμηλιέρης της πρώτης ιστορίας όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό δεν έψαχνε ιδιαιτερότητες στη νέα του καμήλα. Ο ρεπόρτερ πάλι, αν είχε να διαλέξει καμήλα, προφανώς θα την επέλεγε μόνο αν είχε αριστεύσει σε κάποιο διαγωνισμό ταχύτητας ή σε κάποιο φεστιβάλ οικονομίας (τη μικρότερη κατανάλωση σανού ανά χιλιόμετρο ίσως;). Ο Ινδός φίλος μας πάντως, έψαχνε μόνο για ένα ζωντανό που να μπορεί να κάνει τη δουλειά για την οποία είναι προορισμένο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Οι περιηγητές του Αγίου Όρους ίσως να έψαχναν για ένα θαυμάσιο φωτογραφικό ενσταντανέ. Το θαύμα όμως είναι το ίδιο το Όρος.

Θυμάσαι τα ρεπορτάζ στα παλιά lifestyle περιοδικά; «Εξωτικές διακοπές», «Μοναδικοί προορισμοί», «δώρα για αυτούς που τα έχουν όλα» «δέκα τρόποι για να ξεχωρίσεις». Αλλά ακόμα και σήμερα, «εναλλακτικό», «post-alternative» και «πρωτοπορία».

Προφανώς το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε και από ότι ξέρω δεν προβλέπεται να έρθει και ποτέ. Λογικό είναι λοιπόν, να ψάχνουμε συνέχεια για το νέο, το διαφορετικό, το καλύτερο. Μην ξεχνάμε όμως ότι το «καλό» είναι άχρονο και είναι πάντα παρών. Στο χέρι μας είναι να μάθουμε να το αναγνωρίζουμε όπου το βρούμε. Απλά νιώθω ότι συχνά το προσπερνάμε για χάρη του διαφορετικού.