Η αλήθεια είναι ότι το είχα υποψιαστεί. Διαβάζοντας κομμάτια του εν λόγω βιβλίου και συγκρίνοντας τα με το εξώφυλλο. Ακόμα και ο συγγραφέας προσπαθεί να το παρουσιάσει ως ένα ευχάριστο παιγνιώδες ανάγνωσμα καλοκαιρινής ραστώνης. Όλα αυτά όμως είναι ένα ψέμα (αν δεχθούμε βέβαια ότι ψέμα είναι και οι μισές αλήθειες).

Η συνάντηση που είχα με τον συγγραφέα την προηγούμενη εβδομάδα μου άφησε μόνο λίγες αμφιβολίες που και αυτές εξανεμίστηκαν κατά την διάρκεια της πλήρης ανάγνωσης του βιβλίου.

Η ρουφήχτρα είναι σίγουρα ένα ευχάριστο και σε κάποιες στιγμές ξεκαρδιστικό ανάγνωσμα όχι όμως με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς.  Έχω την εντύπωση ότι μέσω των διασκεδαστικών περιγραφών αποκαλύπτεται ένας χαρακτήρας βαθιά ανήσυχος, κάποιες φορές εγκλωβισμένος μέσα στις αγκυλώσεις του, που του χαλάνε μεν την εικόνα για τον εαυτό του, δεν του χαλάει όμως για πολύ και τη διάθεση. Ο Κάππα εκμεταλλεύεται άριστα το μέγιστο εργαλείο του αυτοσαρκασμού με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μπορεί να τον πάρει πραγματικά στα σοβαρά και να διαπιστώνει ότι το έργο της ενδοσκόπησης περνά πάντα και από τον χλευασμό του εαυτού. Φαίνεται επίσης ότι ενώ ο συγγραφέας έχει αναπτύξει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα μορφικά του εργαλεία αποφεύγει τουλάχιστον εδώ να μας μιλήσει για αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και απλά φλερτάρει μαζί του αφήνοντας μας να κάνουμε εμείς την υπόλοιπη δουλειά.

Δεν είναι κακό,

αυτό οφείλει να κάνει η λογοτεχνία που σέβεται τον εαυτό της και νομίζω ότι είναι εμφανές από τα παραπάνω ότι «Η ρουφήχτρα» είναι ένα βιβλίο που απόλαυσα πολύ, αφού ευτυχώς κατάφερα και προσπέρασα την παγίδα του ευχάριστου και χαλαρού αναγνώσματος. Τέτοια, καλώς ή κακώς, υπάρχουν σε αφθονία στα περιοδικά και στο διαδίκτυο.

Εικάζω ότι στο μέλλον όλο και λιγότερα μονοδιάστατα αφηγήματα θα βλέπουμε τυπωμένα, αφού το βιβλίο ως μέσο απαιτεί κάτι πολυτιμότατο από τον αναγνώστη στις μέρες μας, απαιτεί αφοσίωση. Όσο περνάει ο καιρός υποθέτω ότι όλο και λιγότερα αναγνώσματα θα έχουν αυτή την «τιμή», μιας που θα τυπώνονται μόνο πράγματα που θα έχουν την ιδιότητα να προσκολλούνται πάνω στο θυμικό του αναγνώστη. Για πιο λόγο να αγοράσεις κάτι που απλά σε διασκέδασε μια φορά;

Ίσως ο συγγραφέας να μην το έχει καταλάβει αλλά κατά την γνώμη μου είναι έτοιμος και τα μορφολογικά εργαλεία έχει και το εννοιολογικό του πλαίσιο τείνει να διαμορφωθεί. Μένει μόνο να πάρει τις αποφάσεις του και να δράσει. Αν για την ρουφήχτρα μιλάμε για κάτι ιδιαίτερο, για το επόμενο υπάρχει η δυνατότητα να μιλάμε για κάτι μοναδικό!

Υ.Γ.

Εδώ το προφίλ του Αλέξανδρου Κάππα στο Facebook

Εδώ ο εκδοτικός οίκος

Εδώ το βιβλίο στο greekbooks.gr