Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι σε στιγμές κρίσης αντί να κυριαρχήσει ο αναστοχασμός, καταφεύγουμε σε νέες βεβαιότητες. Είναι έως και αστείο. Όταν το πράγμα δεν πάει καλά και λογικά θα έπρεπε να κάτσει κανείς να σκεφτεί προς τα πού θα πρέπει να κινηθεί, σπεύδει απλά να αλλάξει κατεύθυνση. Σαν την αποκεφαλισμένη κότα τρέχει από δω ή από κει, σίγουρος για το νέο δρόμο, μέχρι να λυγίσει από την αβεβαιότητα ή το νέο λάθος. Αυτό φυσικά οδηγεί μετά σε θυμό και θλίψη.

Το βλέπεις καθαρά και όμως δεν μπορείς να το αλλάξεις. Η κυρίαρχη αφήγηση και ο αντίπαλος της έχουν ξεκάθαρη άποψη για το τί πρέπει να γίνει. Σε ωθούν να διαλέξεις πλευρά, σε φορτώνουν ενοχές αν δεν το κάνεις. Τα προβλήματα συσσωρεύονται ακούς, ξεκουβάλα, αποφάσισε, δεν υπάρχει ιδανική λύση, αυτό έχουμε και με αυτό θα πορευτούμε. Προτείνεις τίποτα καλύτερο; Κάνε κάτι επιτέλους! Αν το πράγμα στραβώσει θα φταις και εσύ. Μαθαίνεις για όλα τα προβλήματα του κόσμου. Έχεις βέβαια και τα δικά σου αλλά πρέπει να νιώσεις και τους άλλους, είτε είναι ο αδελφός σου, είτε η κυρία που μένει από κάτω, είτε ο άνθρωπος στην άλλη άκρη του κόσμου. Πρέπει να σου μείνει συναίσθημα για όλους, πρέπει να νοιαστείς και να κάνεις κάτι για όλους. Δώσε μια βοήθεια, στείλε πέντε δραχμές, κάνε ένα “like”, νιώσε για όλους, δηλαδή μη νιώσεις τίποτα και για κανέναν, ούτε καν για εσένα.

Γιατί δεν ακούς; Κάποιοι ξέρουν τί πρέπει να γίνει, δεν διερωτούνται καν, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αποφασίσεις με ποιά πλευρά θα πας.

Μην πας!

Κάτσε μια στιγμή. Σκέψου. Το μη χείρον σου αρκεί; Μπορείς να πονέσεις για όλους τους ανθρώπους της γης; Για το διπλανό σου πόσο έχεις πονέσει; Για τον εαυτό σου και αυτά που έχεις κάνει, πόσο?

Τί έχεις κάνει; Κοίτα τα χέρια σου και αναλογίσου.

Υ.Γ.
Και λίγη λαϊκή κουλτούρα για το τέλος:
Cerca di essere uomo prima di essere gente

Σε ελεύθερη μετάφραση:
Κοίτα να γίνεις άνθρωπος, πριν γίνεις μέρος του πλήθους.