Προχθές πήγα στο Public με τη μεγάλη κόρη. Πηγαίνουμε συχνά στο τμήμα των βιβλίων, και οι κοπέλες εκεί μας ξέρουν. Μία από αυτές, μου αποκάλυψε ότι οι καινούριοι προσλαμβάνονται για 450 ευρώ το μήνα ενώ «οι παλιοί» αμείβονται με 600.

Μετά πήγαμε στο Μαρινόπουλο. Εκεί διαπίστωσα ότι είχε «προσφορά» 20% μείον στα τυριά οπότε η ουρά ήταν μεγαλύτερη από ότι συνήθως. Περιμέναμε περίπου 15 λεπτά στον πάγκο για να έρθει η σειρά μας. Η μικρή φρίκαρε από την αναμονή και προσπαθούσα να τη συγκρατήσω για να μην κάνει όποια σαχλαμάρα της έρθει στο κεφάλι.

Πάντα σ’ αυτό το μαγαζί έχουν ελάχιστο προσωπικό αλλά η «υπόθεση προσφορά» εκτόξευσε την ταλαιπωρία. Όταν έφτασε η σειρά μου, η κοπέλα που με εξυπηρέτησε, μου ζήτησε συγνώμη για την αναμονή. Της απάντησα ότι συγνώμη πρέπει να ζητήσουν οι ιδιοκτήτες που δεν κάνουν προσλήψεις σε ένα τόσο μεγάλο μαγαζί. Μου απάντησε ότι το θέμα είναι να μην γίνουν άλλες απολύσεις και βλέπουμε…

Κάποια στιγμή οι παραπάνω άνθρωποι θα μείνουν χωρίς δουλειά ή θα παραιτηθούν από την κανονικότητα, όταν συνειδητοποιήσουν πλήρως ότι με 450 ευρώ δε ζεις. Τότε, κάποιοι από αυτούς, θα αντιδράσουν άσχημα και οι κουβέντες για αλληλεγγύη δεν θα λένε τίποτα στα αυτιά τους. Δεν λέω, θα συνεχίσουμε να ψαχνόμαστε αναλύοντας τα γεγονότα κοινωνιολογικά, θα μετράμε την άνοδο του εξτρεμισμού, θα προβληματιζόμαστε με το έλλειμμα παιδείας και ελευθερίας ενώ θα αναζητούμε μεταρρυθμίσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αυτοί οι άνθρωποι όμως, σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς θα έχουν να αντιτάξουν μόνο την βία και την άμεση αρπαγή αυτού που τους λείπει (είτε αυτό το λένε χρήματα είτε ελευθερία). Τότε, δεν θα φταίει ούτε «η κουλτούρα ανομίας που διαπερνά τον τόπο» ούτε «τα χαρακτηριστικά της φυλής μας».

Πρακτικά, οι δικαιολογίες θα μας τελειώσουν. Θα φταίει η εξαθλίωση και η κατάφορη αδικία που το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον έχει «νομιμοποιήσει».

θα φταίει αυτό και μόνο αυτό.