Ακούω τώρα τελευταία ότι λόγω της κρίσης πέρασε λέει η εποχή των παχιών αγελάδων. Καταρχήν να σημειώσω το άνισο της μεταφοράς του ονείρου του Φαραώ στην πραγματικότητα. Αυτό που προέβλεπε ήταν εφτά χρόνια καλής ζωής και εφτά χρόνια ανέχειας. Στα δικά μας (όπως τα θυμάμαι την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστον) ως εποχή παχιών αγελάδων θεωρείται, υποθέτω, μια περίοδος περίπου από το 2002 άντε έως το 2007. Σαν λίγο δεν κράτησε? Όπως και να έχει, θυμάμαι μερικές παχιές αγελάδες να κάνουν βόλτα από την γειτονία, το περίεργο είναι ότι καμία δεν έκανε κίνηση να χωθεί στην αυλή μου.

Τι κρίμα…

Περίμενα κάθε χρόνο τη δική μου αγελάδα (πάντα κομψή σε γραμμή) να τσιμπήσει λίγο προς τα πάνω στην ζυγαριά αλλά τίποτα. Θυμάμαι όλη αυτή την εποχή, την καλή μου να δουλεύει στα διάφορα spa ως εναλλακτική θεραπεύτρια, να κάνει για κάποια διαστήματα δέκα μασάζ την ημέρα και σε κάποια άλλα να θέλουν να την προσλάβουν ανασφάλιστη. Αργότερα και λόγω πείρας, της προσφέρθηκε η θέση του Spa manager σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα στην Κρήτη. Όταν πήγε για να κάνει την πρώτη συνάντηση με το προσωπικό βρήκε μια τραγική κατάσταση. Παιδιά μέχρι εικοσιπέντε χρονών με «καμένα χέρια και τένοντες» μιας που εκεί έκαναν δεκαπέντε μασάζ την ημέρας και έπαιρναν μισθό ανειδίκευτου εργάτη.

Στην τέχνη βέβαια τα πράγματα είχαν μια άνθηση…

Θυμάμαι ότι υπήρξε μια αύξηση στις πωλήσεις των έργων των «νεοπαραδοσιακών ζωγράφων» (τραγικός χαρακτηρισμός επί τη ευκαιρία) Όμως επειδή με τους περισσότερους έχω μια γνωριμία δεν είδα κανένα να ζει μεγάλη ζωή, το περισσότερο που κατάφεραν ήταν να μην χρειάζεται να έχουν παράλληλες δραστηριότητες. Οι νεότεροι πάλι καταφέραμε να μπούμε στην αγορά αλλά για την συντριπτική πλειοψηφία ούτε λόγος για βιοπορισμό. Η μεγαλοαστική τάξη που αποτελεί την κύρια πηγή των πελατών μας είχε διευρυνθεί. Πόσο μεγάλη όμως ήταν αυτή η τάξη?

Γενικότερα, πόσοι ήταν αυτοί που ευνοήθηκαν? Πόσοι ήταν πριν, πόσοι έγιναν μετά? Πόσοι από τους συμπολίτες μας απέκτησαν μεγαλύτερη άνεση από αυτή που τους αναλογούσε? Πόσοι ήταν σε αριθμούς οι ευνοημένοι της περιόδου? Εκατό χιλιάδες, ένα εκατομμύριο, δύο, τρία? Οι υπόλοιποι?

Μήπως λοιπόν για τους περισσότερους δεν υπήρχαν παχιές αγελάδες? Ακούω ότι η ευημερία μας στηρίχτηκε σε δάνεια. Οι περισσότεροι έχουμε γνωρίσει υποθέτω, παθολογικές περιπτώσεις ανθρώπων που έβγαζαν δέκα κάρτες από όλες τις τράπεζες και αγόραζαν ότι να’ ναι. Είναι αυτός ο κανόνας? Τα δάνεια σε πολλές περιπτώσεις αντικατέστησαν τα χρήματα. Με αυτά για αρκετό κόσμο δεν αγοράστηκε περεταίρω πολυτέλεια, αγοράστηκε η ευημερία που έπρεπε να έχει κατακτηθεί με την δουλειά που δεν πληρώνονταν.

Είναι τουλάχιστον ενοχλητικό να σου κουνούν το δάχτυλο στο πρόσωπο και να σου υποδεικνύουν ότι πρέπει να βάλεις ένα μέτρο. Ούτε τότε μου περίσσευαν ούτε τώρα. Δεν έγινε και τίποτα όμως και τότε την πάλευα και τώρα θα γίνει το ίδιο.